De fotograaf is verantwoordelijk voor het opstellen van de scène voor zijn of haar foto’s. Vervolgens stelt hij of zij de foto’s op die bij de opname worden gebruikt. Over de foto’s zal de fotograaf beginnen (of misschien beginnen met een) beschrijvend schrijven. Uiteindelijk zal de fotograaf het fotografische product maken. Veel fotografen werken de hele tijd met de zoeker op hun camera, zodat de kijker kan zien hoe de fotograaf de foto’s maakt, met hetzelfde gezichtspunt dat hij of zij gebruikte bij het maken van de foto. De fotograaf wordt vanaf de eerste creatieve stap bij de foto betrokken. Van de niet-fotografische loopbanen van software-ingenieurs, grafisch ontwerpers, zakenmensen, advocaten en boekhouders tot het “beroep” van de bakker, de fotograaf strekt zich uit over verschillende beroepen.
De lucht is vol met geschriften van allerlei aard over bijna elk onderwerp dat je maar kunt bedenken. We schrijven over wat we eten, wat we zeggen, waar we bang voor zijn, wat we graag doen, wat we geloven, wat we nastreven, en vele andere onderwerpen. Daarom is schrijven natuurlijk een noodzakelijk onderdeel van wat we doen. We schrijven allemaal en geven om wat we schrijven, zonder veel te weten over wat we schrijven. Schrijven is ook een van de drie activiteiten die ieder van ons moet verrichten om uit te groeien tot een nieuwe hoofd- of nevenactiviteit in het leven. Van deze drie activiteiten is schrijven de langste en de interessantste.
Er zijn veel verschillende soorten schrijven, en de meeste daarvan hebben bepaalde gemeenschappelijke kenmerken. Figuur 1 toont de onderliggende activiteit “schrijven” die in deze lezing wordt beschreven. Het is de belangrijkste activiteit waarin we leven als we ons hogere, spirituele leven ten volle nastreven.
Er zijn in feite ook activiteiten waaraan we kunnen deelnemen en die we kunnen voltooien zonder te schrijven. Ook die hebben elementen van een geschreven, samengestelde activiteit.
Deze activiteiten – zowel het schrijven als het componeren en redigeren van het schrijven – worden soms “productief” schrijven genoemd. Het zijn ofwel alledaagse activiteiten die opgaan in het doen, ofwel transcendentale abstracties.
In mijn bespreking van wat schrijven is, heb ik geprobeerd voorzichtig te zijn bij het bespreken van geestelijke schrijvers en hun activiteiten. Handenarbeid, zoals handenarbeid op een boerderij, is alles wat we doen in de huidige geïndustrialiseerde samenleving. Wij werken om menselijke behoeften te bevredigen. Alles wat wij doen voor zaken van algemeen belang wordt gedaan door mensen, door de “primitieve mens”. Wanneer wij die arbeid verrichten voor een groter goed van de beschaving, wordt dat wetenschap, technologie of onderwijs genoemd.
Deze vorm van schrijven is niet exclusief voor handarbeiders, want we gebruiken een breed scala van apparaten, zoals drukpersen of schrijfmachines, om allerlei soorten geschreven werken samen te stellen. Handarbeid is een vorm van schrijven die we allemaal doen, en die een grote verscheidenheid aan activiteiten ondersteunt, waarvan ik er in deze bespreking enkele zal noemen. Of, om er maar een paar te noemen, we schrijven over politiek, over onze gezinnen, over vrede en oorlog, over sport, en over onze menselijkheid.
Er zijn schrijvers die geen van de gebruikelijke vormen van beschrijving van de bewegende delen van het dagelijks leven schrijven, maar wier geschriften lezen alsof zij feiten zijn, alsof zij uit het binnenste van de ziel komen. Dit soort schrijvers – kapittelschrijvers of thesaurussen – treft men aan bij de stichters van religieuze sekten, de mystici en de mystieken.
De scapulariumschrijvers waarover wij gesproken hebben, zijn natuurlijk in het bijzonder de heilige, de zondaar en de mysticus. Het element van het religieuze leven dat hun schrijven vormt, is een geestelijke activiteit, en de vormen van hun geschriften documenteren vanuit het diepste van de ziel. De schrijver die ervoor kiest deze weg te volgen, werkt in feite samen met andere spiritualisten, aangezien hun geschriften over fysieke dingen buiten hun spirituele werk worden geschreven. Wat hun onderricht ook is, het documenteert een deel van datgene wat zij in hun geestelijk leven nastreven, de staat van genade die door geen sterfelijke ziel wordt bezeten.
Ik gebruik hier niet graag het woord “geleerdheid”, hoewel het, als het gaat om de middelen om het schrijven van een scapulariumschrijver te volbrengen, een prima manier is om te beschrijven wat zij doen. Schrijvers van scapulieren maken de materiële illustraties van spirituele leringen die in meer spirituele taal worden gespeld, en dan lezen wij ze, en ontleden ze, en proberen een verband te leggen tussen de twee werelden in deze teksten. Dit is een geleerdheid, omdat deze teksten in de begrijpelijkheid van hun auteurs van spirituele aard zijn, in tegenstelling tot louter spirituele literatuur.
Er zijn ook andere soorten auteurs die voor andere soorten lezers schrijven. Sommigen schrijven in een gedicht, in een muziekstuk, of in stilstaande foto’s.